Het beeld kwam van ver – vanuit het plekje in je hoofd dat zo diep ligt dat herinneringen er mistige kantlijnen van krijgen – maar ineens zag ik het voor me. Hoe ik, niet ouder dan drie, nèt met mijn ogen boven het bruinhouten snoepschap uitstak als ik mijn vingertjes er voor de balans omheen klemde. Hoe de chocoladerepen er in hun glimmende wikkels uitzagen als goudstaven. En hoe ik daar snel werd weggeleid naar het naastgelegen schap, waar het losse snoepgoed lag uitgestald.

Onze granddad nam ons in de zomervakanties ’s ochtends vaak mee naar zijn newsagent’s, waar hij een krantje kocht en mijn zus en mij een paar snoepjes liet uitkiezen die we in een witpapieren zakje met een gekarteld bovenrandje meekregen van de Pakistaanse winkeleigenaresse. Vooral de waarschuwing die hij elke keer na dit ritueel uitsprak, zal ik nooit vergeten. Uiterst vriendelijk, maar met een opgeheven vinger om te voorkomen dat we op de terugweg al stiekem uit ons zakje zouden snoepen, zei hij nog voordat we de winkel verlieten: ‘After breakfast’. Het werden de eerste engelse woorden die ik sprak.

British General Stores aan de Eerste Constantijn Huygensstraat heeft ook een houten chocoladeschap, zag ik toen ik er van de week weer eens was om een nieuwe voorraad thee te halen. Net als de newsagent’s van granddad puilt het uit van het kindergoud dat namen draagt als York, Flake, Curly wurly, Wispa, Aero, Turkish Delight, Cadbury’s cream egg (met Pasen) en Terry’s Chocolate Orange (met kerst).

Ondanks het feit dat ik deze winkel al dertien jaar bezoek – vanaf het moment dat ik om de hoek in de Kinkerstraat ging wonen. En ondanks mijn hand, die bij ieder bezoek toch weer een paar Crunchies uit het aanbod vist, zag ik het display deze keer het eerst. Het is maar een simpele houten bak, maar hij wist de vitrage voor een jeugdherinnering weg te schuiven. Het zal ongemerkt een reden zijn geweest waarom ik graag in deze winkel kom en er altijd langer blijf rondhangen dan een winkelbezoek eigenlijk toelaat.

‘After Christmas I’ll know whether I can stay here, or whether I’ll have to pack up the shop’, zei de eigenaresse toen ik mijn thee en Crunchies afrekende. ‘No, you can’t go’, hoorde ik mezelf verschrikt zeggen, ‘you need to stay here, so people like me have a place to go, to get their tea and things!’ Dat kan bij verschillende online winkels, zei de vrouw, de vinger op de zere plek leggend. Ook de rentree van Marks en Spencer in de stad heeft ze pijnlijk ervaren. ‘I barely make enough now to pay the rent’, zei ze en ze noemde een astronomisch bedrag. Op Radio 1 kwam Europees Parlementslid Dennis de Jong vandaag op voor de positie van kleine detailhandels. Ik kan alleen maar hopen dat initiatieven als deze voor haar niet te laat komen. Voor de kerst zal ik de winkel in ieder geval weer een bezoekje brengen, met mijn zoontje. Mag hij iets kiezen uit het chocoladeschap, om op te snoepen. After breakfast.